Cool Olmanın İlk Adımı: Deri

''Neredesin şimdi? Filanca caddenin köşesinde hani falanca dükkanı var ya, onun karşısına gel. Bekliyoruz.''

İşte benim 2013 sonbahar/kış sezonumu bir nevi biçimlendiren parçaya/ruh haline ulaşmamın ilk adımı bu konuşma oldu. Gittim bir adam ölçülerimi almaya başladı. Annem dedi ki ''Nasıl bir model istiyorsun? Hangi renk? Sana deri ceket diktiriyoruz!''

Yıllardır derim, ben de bir deri ceket alayım, havama hava katayım! Büyük eksiklik, ayıp artık falan diye (Ayıptır söylemesi dericilikle ünlü bir şehirde büyüdüm ben. Ünlü markalar halt etmiş oradakilerin yanında.) ancak en son annem ''Cezaevinde dikiyorlarmış bir gün gidelim ölçü verelim.'' deyince ısrarlarımı bırakmaya karar verdim.

Neyse, bir yandan da düşünürüm hep, siyah benim rengim değil diye. Ne zaman siyah bir şey almak için çıksam, kahverengiyle dönerim eve. Bilmiyorum, belki de siyah kafamda çok fazla rock, asi bir imaj oluşturuyor. Buna rağmen dedim ki ''Siyah olsun ceket, orası burası fermuarlı olsun!''

Gelin görün ki hakikaten de öyleymiş! Bir siyah deri ceket insana bu kadar asi hissettirebilir, sanki her şey mümkünmüş izlenimi verebilir, altında eşofmanla evde, ayna karşısında denerken bile sanki çok “cool”muşsun imajı verebilir mi? Evet verebiliyormuş!

Tam da bu yüzden, geçtiğimiz hafta sonu "cool"luktan ölen bir çekim yaptık ve ben de bugün bu deri temalı yazıyı yazıyorum.

Öncelikle deri, hepimizin bildiği gibi dayanıklılığı ve esnekliği sebebiyle yıllardır çeşitli endüstrilerde kullanılan önemli bir hammadde. Derinin giyim endüstrisine girmesi ise, aşınmaya ve rüzgara karşı dayanıklılığı göz önüne alınarak, kovboylar ve pilotlar gibi zorlu şartlarda çalışan kişilerin ihtiyaçları doğrultusunda kullanılmasıyla gerçekleşmiş.

Motosikletin icadından sonra deri kendine yeni bir alan bulmuş ve motosiklet sürücülerinin ilk tercihi haline gelmiş.

Benim için asıl ilgi çekici ve ilham verici olan deri ceketin simgeselliği ve popülerliği de, yine 1900'lerin başında, pilotlar tarafından giyilen kahverengi uçuş ceketleri ile başlıyor. Bu ceketler o zaman ''bombacı ceketleri'' olarak biliniyor.

Deri ceketin bir sonraki yükseliş noktası ise 50'li yıllar. Hollywood yıldızlarının filmlerinde kullandıkları ceketler, karakterlerin de bir parça etkisiyle o zaman için (ki hala aksini iddia edemem) “cool” tanımının özünü oluşturmakta.

50'li yıllarda çoğunlukla 'greaser' alt-kültürünün kullandığı deri ceketler, greaserlar tarafından vücuda oturan herhangi renk bir tshirt, paçaları kıvrılmış siyah kot pantolon ve motorcu botları ile birlikte kullanılmaktaydı. (Greaser kültürü isyan, başkaldırının bir çeşit dışavurumunu ifade etmekle birlikte; kelimenin kökeni, akımı başlatan etnik grupları, yani İtalyan veya İspanyol-Amerikanları ve onların doğal olarak daha yağlı bir saça sahip olmaları ya da saçlarına daha çok yağ (grease) sürmeleri olgusundan geliyor.)

Az önce bahsettiklerimin en güzel örneklerinden Rebel Without a Cause (1955) filmi ve başroldeki James Dean deri ceketin ikonikleşmesinde büyük bir paya sahip. Yine 1953 yapımı The Wild One filminde motorcu ceketiyle Marlon Brando, Grease (1978) ile John Travolta, Top Gun (1986) ile Tom Cruise bu yükselişi devam ettirenlerden.

  

Daha yakın zamanlarda ise deri ceketleri daha uzun, trençkot şeklinde kullanan Matrix serisi, kırmızı deri ceketli Brad Pitt ile Fight Club bu mirası zenginleştirenlerden.

Müzik dünyasında da özellikle heavy metal ve punk türlerinin neredeyse üniforması olan deri ceket genel olarak göz korkutucu, potansiyel olarak şiddet içeren ve isyankâr bir imaj çizmek için kullanılıyor.

Günümüze gelirsek deri, sadece isyankâr ve sert bir görüntü aracı olmaktan çıkmış; t-shirtlere eklenen parçalarda, gömlek yakaları, manşetlerinde, kaşe ile birlikte kabanlarda ve daha birçok çeşitli yerde kullanılmaya başlanmış hatta formal giyimin bile bir parçası olmayı başarmıştır. Aynı zamanda kadın giyimindeki yeri de yadsınamaz hale gelmiş ve daha elegan tasarımların da vazgeçilmez bir parçası olmuştur.

Bütün bu ilham vericilikle birlikte ben de gittim deri ceketimi giydim, sevgili arkadaşlarımdan da bana katılmalarını rica ettim ve deri dolu bir çekim yaptık. Başlangıçta sıradan bir çekim olacağını düşünsem de, kullanacağımız parçaları düşündükçe aklımda sahneler, hatta mini video klipler oluşmaya başladı. (Düşünürken dinlediğim her şarkıya ayrı klip!) Hadi bakalım deneyelim yapabilecek miyiz deyip düştük sokaklara.

İsyankâr bir ruh haline büründüğüm kadar kullandığımız parçalar (ve sanırım dinlediğim müzikler) bende sanki bir şeylerden kaçış ya da bir şeyleri kovalama hissi de uyandırdı. Aşağıda gördüğünüz hikâyede B. daha şık, az asi bir deri kullanımını temsil ederken, G. ve O. asi ve güçlü kısmı barındırıyor. Bilemiyorum, belki de greaserların, rockçıların, asilerin mirasçıları, yeni nesil deri kullanımını tehdit ediyor ve peşine düşüyor. Bakalım siz ne düşüneceksiniz?

  

 

 

Not: Çekimlerde bana eşlik eden Indie May Kill ve B.'ye, fotoğrafları çeken Art May Kill'e teşekkürü bir borç bilirim.

Bmigo