The Tunnel Song

  Deniz Gül 

Cinema May Kill

                                                                                                                                             

İzlediğim herhangi bir filmle ilgili olumlu ya da olumsuz bir görüş oluşturmamı sağlayan ilk şey filmde ne kadar klişe replik bulunduğu oluyor. İzlediğim süre boyunca klişeleşmiş sahnelerin ve repliklerin sayısı arttıkça filme karşı bakışım iyi ya da kötü şekilleniyor. Birazdan bahse değer gördüğüm film ise bu teorimi buruşturup çöpe atacak ve üstüne üstlük ruh halime etkisi sebebiyle beni 2 gün boyunca içinden çıkılmaz bir duruma sokacak.

 

Bana ve büyük ihtimal size de klişe gelecek bir mekanda, klişe karakterlerle bezeli bir film: The Perks of Being a Wallflower. Başrol oyuncuları çoğumuzun Harry Potter’dan aşina olduğu Emma Watson, We Need to Talk About Kevin’dan bildiğimiz Ezra Miller,  ve yıldızı yeni parlayan Logan Lerman, yan rolllerde de önemli isimler var, Kate Walsh ve Nina Dobrev’i saymak yeterli sanırım.

Şimdi bu güzel insanların ortak özelliklerinden başlayarak bu filmin konusunun ne olduğunu tahmin etmeye çalışalım. Öncelikle filmde bir değil bir çok kilit karakter var. Kilit olmalarını, bu oyuncuların hepsinin bir sonraki filmleri için kariyer basamaklarında atacakları adımların önemine bakarak anlıyoruz. Tüm karakterler çok genç ve bundan sonra oynayacakları tüm filmleri özenle seçmeleri gerek, kaldı ki bir değil bir çok yetenekli oyuncuyu bu filmde buluşturmak için sağlam bir hikâye gerekli. İpuçlarından yola çıkarak filmin gençlik filmi olduğunu anlamış olmalısınız, yazının başındaki klişe öğesini de eklersek ortaya ya vasat bir korku filmi ya da vasat bir lise filmi gelmeliydi. Fakat ortaya çıkan, tüm benzerlerinden  mükemmel bir şekilde sıyrılan ve sadece lise ya da sadece gençlik teması altında ilerlemeyi reddeden bir hikâye.

Lisede yaşadığınız tüm duyguları Hit Me Baby One More Time klibi vari olmaktan çıkarıp, az diyalog bolca görselle bezeli bir şekilde size tekrar hatırlatan bir film. Başrol oyuncumuz Charlie’yi arkadaş ağının merkezine oturtarak, ergenlik döneminde karşılaştığınız tüm duyguları üzerinizde bıraktığı yaralara tuz basa basa anlatıyor. Cinsel dürtüler, cinsel eğilim, arkadaşlık ve beraberinde getirdiği paradokslar, %50 oranında (sex, drugs, rock’n roll), günümüz 2000’lerde geçmemesi dolayısıyla, günbegün keşfedilen albümler. Albümlerin o an’a verdikleri ve o an’dan götürdükleri.

Filmde kendinizi yerine koyduğunuz tek bir karakter de yok üstelik. Lise nasıl bir dönemse nasıl bir keşmekeş nasıl bir kavram ve karakter karmaşasıysa artık, her karakterde kendinizi görmeniz mümkün. Bunu Hit Me Baby One More Time’da göremez misiniz? Evet  görürüsünüz fakat ancak bu kadar etkileyici bir anlatımla sunulduğunda 2 gün boyunca sizi allak bullak edebilir.

Bu arada şu detayı da vermek lazım gelir. Hikâye,  filmle aynı adı taşıyan  Stephen Chbosky romanından senaryolaştırılmış. Kitap uyarlamalarının her zaman kaliteli olduğunu savunan ben yine yanılmıyorum.

Nolur izleyin diye yalvartmasa da, rica ediyorum bir boş zamanınızda ne izleyeyim diye düşünmeyin. Açın bunu izleyin.

Filmden sevdiğim kareleri anlatmak, izlemek isteyene attığım gol olabilir fakat herkesi;

Tunnel song sahnesinde dikkat kesilmeye davet ediyorum.

Living room routine sahnesine dikkat kesilmeye de davet edeyim.